کارکردهای رهایی بخش «یاد رنج متعالی» در رویارویی با رنج های انسانِ معاصر

این مقاله، با عطف توجه به الاهیات عملیِ سنتِ شیعی و جایگاه «رنج وجودی» در آن، می کوشد مدلی از هویت مشترک دینی و انسجام اجتماعی مبتنی بر «یاد رنج وجودی» در درون و در میان ادیان ابراهیمی و حتی غیرابراهیمی را پیشنهاد نماید. رنج وجودی و رهایی بخش که نمونۀ تاریخی آن را می توان در آلام پیامبر خاتم9 و اهل بیت: مشاهده کرد رنجی است خاتم و کمال یافته (به لحاظ تاریخی) که کمال آ ن را می توان در چهار عنصر اجتماعی بودن، عقلانی بودن، احساسی بودن، و وجودی بودن مشاهده کرد. یاد چنین رنجی که در گذشته رخ داده، می تواند راهی باشد مشترک، برای همزیستی اجتماعی و بین الادیانی در زمان کنونی، برای دوری گزیدن و رهایی از رنج های انسانی در حال و آینده، و برای تقریب افق های مشترک معنایی از زندگی. [i]. این مقاله، که ثمرۀ مطالعات نویسنده در دانشگاه ویرجینیای آمریکا (در سال 2008ـ 2009) است، با اساتید مختلف در دپارتمان دین شناسی، همچون عبدالعزیز ساشادینا(اسلام شناس)، پیتر اکس (استاد در فلسفه یهودی)، پُل جونز (استاد در الاهیات لیبرال)، لَری بوشارد (استاد در ادبیات و الاهیات تراژیک)، کیون هارت(استاد در پدیدارشناسی)، چارلز متیوز (استاد در اخلاق و الاهیات سیاسی)، و برخی از اساتید در دپارتمان جامعه شناسی مانند جیمز هانتر (استاد در دین و فرهنگ)، و بسیاری از دانشجویان دین شناسی و جامعه شناسی در دوره دکترا مورد گفت وگو قرار گرفته و سرانجام در میان اعضای هیئت عملی و محققینِ «مؤسسه مطالعات پیشرفته در فرهنگ» (iasc) وابسته به دپارتمان جامعه شناسی دانشگاه ویرجینیا در ماه مِی 2009 به طور رسمی ارائه گردیده است.